In 2009, het jaar van de egel zijn ongeveer 20.000 waarnemingen aan Zoogdiervereniging Nederland doorgegeven. Egels bleken in het hele land voor te komen. 67 vrijwilligers van het zgn. E-team hebben op vaste routes doodgereden egels geteld. Sommigen zagen op hun route geen enkele dode egel, maar één van de forenzen telde dit jaar maar liefst 56 dode egels. In totaal werden er 901 dode egels geteld. Dat zijn 48 egels per jaar per 100 kilometer weg. Als we er van uitgaan dat de wegen die de E-team-leden bekeken typisch zijn voor die van heel Nederland, werden er dit jaar in het hele land naar schatting zo’n 135.500 egels doodgereden.

Deze uitkomsten kunnen vergeleken worden met een soortgelijk onderzoek dat de Zoogdiervereniging in de jaren negentig deed. Toen werden zo’n 100 dode egels per jaar per 100 kilometer gevonden. Omdat er nu meer verkeer is dan toen, verwachtte men bij een gelijkblijvende populatie egels ongeveer evenveel of zelfs meer dode egels per kilometer aan te treffen. Nu dit aantal veel lager is (daling van zo’n vijftig procent) is dat een belangrijke aanwijzing dat er nu veel minder egels zijn dan in de tweede helft van de jaren negentig.

Aan de hand daarvan trekt de Zoogdiervereniging de conclusie dat de zorgen over de egel helaas terecht zijn gebleken. Deze conclusies worden ook bevestigd door ander onderzoek. Dit jaar was het namelijk ook voor het eerst mogelijk een trend voor egels te berekenen vanuit de jaarlijkse systematische vogeltellingen, die worden uitgevoerd door vrijwilligers van SOVON. Bij die tellingen worden ook zoogdieren gezien en geteld. Hierbij bleek dat er bijna de helft minder egels zijn geteld in Nederland dan halverwege de jaren negentig (een significante afname in de periode 1994-2008).

Conclusie:

Het gaat zo slecht met de egels in Nederland dat deze op de Rode Lijst van bedreigde zoogdieren zouden moeten komen.